Το Εμπόριο στους Ολυμπιακούς αγώνες (2)

Στην αρχαιότητα και συγκεκριμένα στα χρόνια των Ολυμπιακών Αγώνων, , οι έμποροι αποκόμιζαν κέρδη και από τα δώρα που έδιναν οι επισκέπτες στους Ναούς αλλά και στους νικητές. Στους Ολυμπιονίκες, που επέστρεφαν πίσω στις πόλεις-κράτη που εκπροσωπούσαν, εκτός από το γκρέμισμα μέρους των τειχών, άρχοντες αλλά και πολίτες τους προσέφεραν δώρα ανάλογα πάντα με την οικονομική τους δυνατότητα. Μετά την κλασσική περίοδο και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων, η συμμετοχή των αθλητών αυξήθηκε όπως αυξήθηκε και τα δώρα που λάμβαναν. Τη ρωμαική δε περίοδο, οι αμοιβές των αθλητών ήταν πλουσιοπάροχες και οι δωρεές υπέρογκες. Σε πολλές περιπτώσεις παρατηρήθηκαν μεταγραφές αθλητών σε άλλες πόλεις (ξένες) προς την καταγωγή των αθλητών όταν υπήρχαν άκρως θελκτικά οικονομικά κίνητρα. Άρχοντες, στρατηγοί και έμποροι, αναλάμβαναν τα έξοδα για τη διαβίωση και την προπόνηση των αθλητών κάτι ανάλογο με τους σημερινούς χορηγούς.

Στα νεότερα χρόνια οι δυνάμεις που συνέβαλαν στην αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, οριοθετούσαν παράλληλα το ιδανικό πλαίσιο εντός του οποίου επιθυμούσαν να αναπτυχθεί ο πανάρχαιος αυτός θεσμός, χωρίς ποτέ να επιδιώξουν την απομόνωση ή την αποστέωσή του. Προσπάθησαν όμως να τον προφυλάξουν από επιρροές, π.χ. εμπορευματοποίηση, που θα τον μετέτρεπαν ουσιαστικά σε όργανο συμφερόντων. Το 1902, ο P. de Coubertin, απευθύνθηκε για βοήθεια σε μια εμπορική επιχείρηση προκειμένου να καλύψει μέρος των δαπανών της ΔΟΕ. Η εταιρεία κατασκευής λικέρ Μπενεντικτίν, πείστηκε να πληρώσει ολοσέλιδη καταχώρηση για το προιόν της στο τεύχος Οκτωβρίου της Ολυμπιακής επιθεώρησης. Είναι όμως βέβαιο πως ο Γάλλος φιλέλληνας εξετίμησε ιδιαίτερα το γεγονός οτι η εταιρεία ανταποκρίθηκε στην παρότρυνσή του. Όμως 25 χρόνια αργότερα (1927) κατά την τελετή εγκαινίασης του μνημείου της αναβίωσης στην Ολυμπία υποχρεώθηκε να τονίσει ".........δεν αγωνισθήκαμε οι φίλοι μου και εγώ, για να σας ξαναδώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να γίνουν έρμαιο εμπορικών ή εκλογικών συμφερόντων".

Η αρχαιολατρία που επικράτησε στην Ευρώπη του 18ου και 19ου αι. ήταν και ο κύριος λόγος (ανάμεσα βέβαια και σε άλλους) που η Ελλάδα πρωτοστάτησε στην αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτή επηρέασε τους ξένους αλλά και τους φωτισμένους Έλληνες του εξωτερικού που καθοδήγησαν την Ελληνική Επανάσταση και στην υποχρεωτική, εκ των συνθηκών, ανάσυρση του "αρχαίου κλέους", που λειτούργησε ως μοχλός ώθησης τόσο των φιλελλήνων ανθρωπιστών όσο και των ονειροπόλων Ελλήνων του 1821.

Ο 19ος αι. εποχή ολοκλήρωσης του καπιταλιστικού συστήματος, είναι παράλληλα σε όλο τον κόσμο και εποχή εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και διαμόρφωσης εθνών - κρατών με κινητήρια δύναμη την αστική τάξη, της οποίας η συμβολή και η καθοδηγητική λειτουργία στην εκδήλωση της Ελληνικής Επανάστασης είναι πλέον ευρέως αποδεκτή. Η ιστορικός Δώρα Μόσχου έγραψε οτι, όπως η Γαλλική Επανάσταση του 1789 αποτελεί το πρότυπο αστικοδημοκρατικής επανάστασης με σκοπό την κατάληψη από την αστική τάξη της πολιτικής εξουσίας, με το ίδιο τρόπο η Ελληνική Επανάσταση αποτελεί πρότυπο επαναστατικής διαδικασίας καθοδηγούμενης από την αστική τάξη στην προοπτική της διαμόρφωσης ενιαίας εσωτερικής αγοράς και συγκρότησης έθνους - κράτους

(ΣΚΙΑΔΑΣ)

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..................)